Onlangs ben ik verhuisd naar Ypenburg. Spiksplinternieuw. Het huisje is prachtig afgewerkt, duidelijk een stucadoor die wist wat hij deed: een en al strakke witte wanden en scherpe hoeken. Mijn vrouw Jacomijn wil dit alles per se wit laten, omdat ons meubilair kleurrijk genoeg is. Ik snap haar punt, maar zelf heb ik toch wel een beetje vrees voor zo’n wit canvas. In dit huis zit namelijk nog helemaal geen leven, geen ziel, zoals je wel hebt bij oudere panden. Het verhaal van dit huis moest nog geschreven worden. Het was aan ons om het eerste hoofdstuk te schrijven.
Te wit
Maar voor mij kwam dit hoofdstuk maar lastig van de grond. Iedereen kan zich wel vinden in dat vreemde gevoel als je net verhuisd bent. De vraag ‘hoor ik hier wel thuis?’ spookt voortdurend rond in je hoofd. Normaal trekt dat na verloop van tijd weg: je went aan je nieuwe stek. Maar in mijn geval bleven de witte wanden op mij af komen, ik kon er niet aan wennen. Het wit was te wit!
Personal touch
Ik heb veel pogingen gedaan Jacomijn te overtuigen van een beetje kleur in huis. Mijn subtiele acties waren woonboekjes vol met kleurrijke interieurs stiekem bij het leesvoer in het toilet leggen. Minder subtiele waren mijn grappen over onze koelkast-woning. Ze hield echter voet bij stuk. Wel stelde ze een compromis voor: een mooi schilderij uitzoeken om de wand mee te bedekken. Zo bleven ze wit, maar was er toch meer een persoonlijke touch.
Size does matter
Een heel goed idee, maar dan begint het echte werk: wat hang je nou in huis? Over ieder plantje wordt bij ons gekibbeld. Je kan je daarom vast wel een voorstelling maken hoe veel discussie dit heeft opgeleverd. Ik ben fan van grote doeken, maar een goedkoop pakket versturen blijkt lastig wanneer afmetingen afwijken van de standaard. En dan wordt een leuk schildertij al gauw een erg dure aanbesteding. Gelukkig vond ik een website waar je wel je wel goedkoop pakket versturen. We hadden eerst samen een budget vastgesteld, en daarna beide een top drie aan schilderijen te selecteren. Maar de werken die we uit hadden gezocht waren allemaal veel te verschillend: zij had klassieke landschappen en stadsgezichten, ik zocht het meer in expressionistische werken. Ik denk dat we eindeloos hadden kunnen debateren, tot Jacomijn terecht opmerkte: ‘maar waarom willen we dit schilderij?’. Kleur! Kleur was de enige vereiste aan dit schilderij. Dus dit was ook het enige wat het schilderij dat nu de woonkamer vult is: één diepblauwe kleur, vergelijkbaar met de werken van Yves Klein. Geen kwasstroken, geen gradient, gewoon een effen kleur. Dan heb je ineens veel kleur in huis, het doek is namelijk 2.4 x 1.8 m!